Jedzenie to nie cel życia. Powinno być nim odżywianie ciała. Jedno jest pewne bez jedzenia nie ma życia. O tym jak ważne jest właściwe odżywianie i jedzenie jako takie świadczą chociażby olbrzymie nakłady finansowe producentów produktów żywnościowych na reklamy. Ludzie nie tylko gubią się w nadmiarze produktów gotowych do spożycia, ale także chcąc odżywiać się zdrowo, prowadząc higieniczny tryb życia przesadzają z ilością zjadanego jedzenia obrandowanego chwytliwym członem „fit”. Tu dochodzimy do tematu dzisiejszego wpisu, jak i czy jedzenie może stać się nałogiem?

Kiedy nie można przestać jeść…

W dzisiejszym świecie dobrze jest być fit, mieć super hobby, idealną rodzinę, pracę etc. Niestety rzadko to co obserwuje się na ekranach kin ma odzwierciedlenie w rzeczywistości. Zawładnięci chęcią bycia najlepszym w każdej dziedzinie, można popaść w poważne problemy natury psychicznej, które początkowo są nie groźne, ot jeden wafelek, pączek w nagrodę, na pocieszenie, by coś przemyśleć, a potem jeszcze jeden, coraz częściej i więcej.

W dobie wszechotaczających nas smartfonów, sztucznej rzeczywistości ludzie są samotni i z tego powodu zaczynają rekompensować sobie porażki np. w życiu prywatnym przyjemnościami, jakimi niewątpliwie jest jedzenie. W krótkim czasie okazuje się, że bez przekąski nie można już nic zdziałać, wymyślić, zasnąć, odpocząć. Jedzenie staje się niemal obsesją i ratunkiem na każde odczuwane emocje. Człowiek pozostaje w matni podjadania i innych zaburzeń odżywiania sam. A tak być nie musi.

Jak pomóc osobie cierpiącej na nałóg jedzenia?

W przypadku zaburzeń odżywiania na tle psychicznym, ważna jest umiejętna pomoc zarówno lekarza dietetyka, najlepiej coucha żywieniowego oraz psychologa, czy też na samym początku wychodzenia z problemu psychiatry, który pomoże odpowiednimi lekami zadbać o równowagę hormonalną zaburzoną wieloletnimi zaniedbaniami żywieniowymi. Z zajadania problemów można się wyleczyć, ważne jest tylko by znaleźć zrozumienie i wsparcie, które jest kluczowe w procesie zdrowienia.